Safari safi sana!

Het afgelopen weekend stond in het teken van ons uitstapje naar het Serengeti-wildpark.

Zaterdagochtend zijn we per auto naar Mwanza  gereden (onderweg ook nog een veerboot genomen over het Victoriameer) en van daar uit naar de Serengeti.  Direct de eerste dag hebben we al een grote variëteit aan dieren gezien:  verschillende antilopen, olifanten, buffels, zebra’s en vele soorten vogels. Jacobus heeft ons een introductie gegeven in de vogelwereld en kon ons bij elke exotische vogel vertellen om welke soort het gaat. We hebben een grote hoeveelheid foto’s  gemaakt (zie diavoorstelling) van alles wat ons voor de voeten liep.

Vervolgens  hebben we overnacht in Seronera-lodge, erg comfortabel en luxe. Heerlijk om weer eens een warme douche te kunnen nemen!

De volgende dag  zijn we in alle vroegte er weer voor de schemering op uit gegaan, hebben weer een hoeveelheid wild gespot en vervolgens in Seronera ontbeten.

Weer onderweg terug naar de gate van het wildpark stuitten we op het absolute hoogtepunt van de tour: twee leeuwen, mannetje en vrouwtje, lagen uit te rusten in de schaduw aan de kant van de weg!

Uiteraard mooie foto’s gemaakt van het stel.

De weg naar huis over de dirt-road was een belevenis op zich : 35 km onverharde weg met kuilen en stenen gaf een unieke rij-ervaring met de 4-wheeldrive.

Eenmaal terug thuis werden we uitgenodigd voor een etentje bij de zusters. Halverwege echter werd Erik weggeroepen voor een extra-uteriene graviditeit en later stonden Marlieke en ik aan tafel voor een jongen met een acute buik bij bestaande portale hypertensie, stollingsstoornissen en een volstrekt ontoegankelijke buik door eerdere laparotomie en waarschijnlijk doorgemaakte peritonitis.

Welkom terug dus. Daarom gisteren niet meer aan de blog toegekomen.

Vandaag weer business as usual: dagje OK met klompvoetje, vervolgens kindje met grote congenitale tumor in de hals en daarna de zoveelste struma. Marlieke is inmiddels aardig thuisgeraakt in de hoofd-hals chirurgie. Inmiddels beginnen we (Jacobus, Marlieke en ondergetekende) aardig de dynamiek van het ziekenhuis door te krijgen, de onderlinge verhoudingen van personeel en staf als ook de beperkingen die een ziekenhuis in Afrika onvermijdelijk  kenmerken.

Iedere avond na de werkzaamheden geeft dit de nodige stof tot gesprek in onze kleine “community of four”.

NB: de halve dag regende het pijpestelen, zo erg dat we de 100 meter naar het ziekenhuis per auto hebben afgelegd. Trouwens, hier heeft de dokter nog wél een eigen parkeerplaats! Vanmiddag weer heerlijk weer, we hebben met zijn vieren een avondwandelingetje over de lokale markt naast het ziekenhuis gemaakt.

Groeten wederom van uw blogger.

Ton